"Περισσότερον από την μεγάλην βασιλικήν στολήν, η οποία εμφανίζει τον Βασιλέα εις την εθιμοτυπικήν ακαμψίαν μιας επισήμου τελετής, χαρακτηρίζει τον ηγεμόνα η ιδιωτική Του εμφάνισις εις το σπίτι του, εις την ανθρώπινιν αφέλειαν της οικογενειακής Του ζωής. Και όλα μαζή τα διαγγέλματα προς τον λαόν Του δεν αποκαλύπτουν την ψυχήν Του, όσον μία επιστολή προς την Μητέραν Του, ή προς τον Αδελφόν Του, την οποίαν υπογράφει με το μικρό Του όνομα. 

Απ' αυτής της απόψεως ηθέλησα να παρουσιάσω τον πολυφίλητον Βασιλέα Κωνσταντίνον εις τον λαόν Του. Συνέλεξα επιμελώς ό,τι είναι δυνατόν να Τον χαρακτηρίσει καλλίτερα εις τον υπέρτατον ελληνικόν χαρακτήρα Του. Ηρώτησα όλους τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν την ευτυχίαν να Τον πλησιάσουν ή να συνεργαστούν μαζί Του. Συνεκέντρωσα όλας τας αναμνήσεις μου από επανειλημμένας περιστάσεις κατά τας οποίας είχα την τιμήν να συνομιλήσω μαζί Του. Ανέσυρα από το σημειωματάριόν μου ό,τι εσημείωσα άλλοτε παρακολουθήσας Αυτόν εις μερικά σημεία των δύο ενδόξων πολέμων μας. Και δεν κατέφυγα εις την ψυχρά και άψυχον ιστορίαν παρά μόνον οσάκις τούτο ήτο αναπόφευκτον" [Από τον Πρόλογο του συγγραφέως]

Η έκδοση είναι ακριβής αναπαραγωγή του πρωτότυπου κειμένου, σε σύγχρονη, ευανάγνωση και καλαίσθητη φωτοστοιχειοθεσία. 

Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ. Γεώργιος Τσοκόπουλος. Πρώτη Έκδοση: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΠΑΥΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ 1916. Παρούσα έκδοση: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, 2025. Σελ. 328. ISBN: 978-618-5383-71-8

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΟΚΟΠΟΥΛΟΣ (1871-1923)

Δημοσιογράφος καὶ συγγραφεύς, γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα (1871-1923) Ἄρχισε τὸ δημοσιογραφικό του στάδιο εἰς τὴν «Παλιγγενεσίαν», συνεργάσθηκε δὲ ὡς χρονογράφος ἢ ἀρθρογράφος εἰς διαφόρους ἐφημερίδας («Ἀστραπή», «Ν. Ἄστυ», «Ν. Ἡμέρα», «Ἀθῆναι», «Καιροὶ» καὶ «Ἑστία»). Διετέλεσε ἀρχισυντάκτης τῆς ἐφημερίδος «Ν. Ἄστυ» ἐπὶ δωδεκαετία, διευθυντὴς δὲ τῶν ἐφημερίδων «Ὁμόνοια» Ἀλεξανδρείας (1893-1895, «Καιροὶ» (1915-1917) καὶ «Ἑστίας» (1920-1922). Ὡς χρονογράφος χρησιμοποίησε καὶ τὰ ψευδώνυμα Φαλστaφ, Φιλέας Φὸγγ και Ριτ. Συνεργάσθηκε ἐπίσης εἰς πλεῖστα περιοδικὰ καὶ ἡμερολόγια. Ὑπῆρξε ἐκ τῶν ἱδρυτῶν τῆς ἑταιρείας τῶν θεατρικῶν συγγραφέων, τῆς ὁποίας διετέλεσε καὶ πρόεδρος, τῆς ἑταιρείας ἑλληνικοῦ θεάτρου (1918) καὶ τῆς Ἑταιρείας Βυζαντινῶν Σπουδῶν, τῆς  ὁποίας ἐχρημάτισε καὶ ἀντιπρόεδρος. Εἶχε τιμηθεῖ διὰ τοῦ ἀργυροῦ σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος.

Θεατρικὰ ἔργα τοῦ Τσοκοπούλου εἶναι τὰ ἑξῆς : «Ἡ ὁδὸς Διπύλου» (κωμειδύλλιον διδαχθὲν τῷ 1893), «Εἰς ἀναζήτησιν τῆς εὐτυχίας»· (δράμα διδαχθὲν ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ βασιλικοῦ θεάτρου τῷ 1902 καὶ ἐκδοθὲν τῷ 1903, «Τὸ παιδὶ» (δράμα διδαχθὲν ἀπὸτ ἢς σκηνῆς τοῦ βασιλικοῦ θεάτρου τὸ 1904), «Ἡ βασίλισσα Σαβὰ» (δράμα διδαχθὲν ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ θεάτρου Συντάγματος τῷ 1907 καὶ ἐκδοθὲν τῷ 1908), «Ἡ Θεοδώρα» δράμα διδαχθὲν ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ βασιλικοῦ θεάτρου τὸ 1908 καὶ ἐκδοθὲν τὸ 1909), «Ἡ ἀτμοσφαίρα» (δράμα διδαχθὲν ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ θεάτρου Κοτοπούλη τῷ 1910), «Παλιὲς ἀγάπες» (δράμα διδαχθὲν ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ θεάτρου Κυβέλης τὸ 1911), «Ἡ δασκάλα τοῦ χωριοῦ» (δράμα διδαχθὲν ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ θεάτρου Κοτοπούλη τὸ 1912), «Ὁ βασιλεὺς τῆς ρέγκας» (κωμωδία διδαχθεῖσα τὸ 1914 καὶ ἐκδοθεῖσα τὸ 1917, «Ἰππόλυτος Στεφανηφόρος» (διασκευὴ τῆς τραγωδίας τοῦ Εὐριπίδου διδαχθεῖσα τῷ 1915), «Ὁ ἄγνωστος» (δράμα διδαχθὲν τῷ 1915), «Τὸ κάστρο τῆς Ὠρηας» (μεσαιωνικὴ παράδοση διδαχθεῖσα τῷ 1916), «Ξανθὲς μελαχροινὲς» (δράμα διδαχθὲν τῷ 1918 καὶ ἐκδοθὲν τῷ 1916), «Τὸ κελεπούρι» (κωμωδία ἐν συνεργασία μετὰ τοῦ Σ. Μελά, διδαχθεῖσα τῷ 1918), «Τὸ ἐρωτικὸ καράβι» (κωμωδία ἐν συνεργασία μετὰ τοῦ Π. Δημητρακοπούλου, διδαχθεῖσα τῷ 1921). Ἐπίσης τὰ μὴ διδαχθέντα : «Τὸ τζάκι» δράμα, «Τσάι μπρίτζ» κωμωδία, «Ἡ κυρία Λὼτ» δράμα, «Ἡ ἀφίλητη» μεσαιωνικὸν παραμύθι, «Ἑλένη» ὁμηρικὸν δράμα

Συνέγραψε ἐπίσης μετὰ τοῦ Π. Δημητρακοπούλου τὴν θεατρικὴ ἐπιθεώριση «Ἐδῶ κι’ ἐκεῖ», διδαχθεῖσα ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ θεάτρου Συντάγματος (1905), μετὰ τοῦ ἰδίου δὲ καὶ τοῦ Χ. Ἀννίνου τὴν θεατρικὴ ἐπιθεώρηση «Παναθήναια» (1907-1923). Συνέγραψεν ἐπίσης τὸ κείμενον τῶν μελοδραμάτων τοῦ Θ. Σακελλαρίδη «Περουζὲ» καὶ «Στοιχειωμένο γεφύρι», μετὰ τοῦ Δεληκατερίνη δὲ τὸ κείμενον τῆς ὀπερέττας τοῦ Σ. Σαμάρα «Πόλεμος ἐν πολέμω», καὶ μετέφρασε τὰς τραγωδίας τοῦ Εὐριπίδου «Ἄλκηστις» καὶ «Ἀνδρομάχη», ἐκδοθείσας τῷ 1910.

Διηγήματα τοῦ Τσοκοπούλου εἶναι: «Ὁ Δασκαλοπετράκης» (δημοσιευθὲν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ἄστυ» 1893-1894). Τὰ δημοσιευθέντα εἰς τὸ Ἡμερολόγιον Σκόκου: «Γοργὴ τραγωδία» (1910). «Ἄννα Κομνηνὴ» (1911), «Ὁ πειρασμὸς» (1912). Τὰ δημοσιευθέντα μετὰ τοῦ μυθιστορήματος «Ἡ θεατρίνα» (1912): «Ὁ εἰρηνοδίκης», «Ὁ Λάζαρος». Τὰ δημοσιευθέντα εἰς τὸ περιοδικὸν «Ἑλληνικὴ ἐπιθεώρησις»: «Ὁ πύργος τοῦ Καταλάνου» (Ἰούνιος 1924), «Ἅ! εἶναι ὡραία ἢ ζωή !» (Ἰούνιος 1926). Τὸ δημοσιευθὲν εἰς τὸ περιοδικὸν «Εἰκονογραφημένη Εὕα»: «Περασμένα-ξεχασμένα» (Μάρτιος 1923). Τὰ ἀνέκδοτα: «Ἡ Παναγία ἡ γιάτρισσα», «Ὁ γάμος τῶν κρίνων», «Τὸ διαμάντι τῆς Γολκόνδας», «Τὸ τραγούδι τοῦ κύκνου», «Οἱ Ντόναν Ντού», «Ὁ κουκοσκιάχτης», «Τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς τοῦ Μανουὴλ τοῦ Φωκᾶ». Μυθιστορήματα δέ: «Ψυχὴ» (1909), «Θεατρίνα» (ἐκδοθὲν τῷ 1912 καὶ περιλαμβάνον καὶ 4 διηγήματα: «Πειρασμός», «Γοργὴ τραγωδία» «Ὁ εἰρηνοδίκης», «Ὁ Λάζαρος»). Ἐπίσης τὰ παιδικὰ μυθιστορήματα: «Λέων Καρύκης» (1923), «Ἥρως τοῦ Αἰγαίου» (1924). Αἳ βυζαντιναὶ μονογραφίαι: «Γυναῖκες τοῦ Βυζαντίου» (1920), «Ὁ ἰδιωτικὸς καὶ κοσμικὸς βίος τῶν γυναικὼν τοῦ Βυζαντίου» «Ἡ πόλις τῶν θησαυρῶν», «Εὐδοκία Διγενῆ Ἀκρίτα» κ.λπ.